Η επίδειξη επιθετικότητας σε κάθε της μορφή από τα παιδιά, όπως χτυπήματα, δάγκωμα,

σπρωξίματα αλλά και λεκτική επιθετικότητα, είναι θέματα που μπορεί να αποτελέσουν μεγάλοπρόβλημα για την ένταξη ενός παιδιού σε προσχολικό και σχολικό περιβάλλον.

Μία τέτοια συμπεριφορά σημαίνει ότι το παιδί δεν λαμβάνει υπόψη του τα συναισθήματα, τηvελευθερία και ατομικότητα των άλλων ατόμων αλλά και αγνοεί ή παραβλέπει την ασφάλειατων άλλων. Από την ηλικία των 4 ετών, ένα παιδί έχει την ολοένα και αυξανόμενη ικανότητα τηςλογικής αλλά ακόμα και αν αντιλαμβάνεται τους κανόνες, ακόμα δοκιμάζει την δυνατότητα νατους παραβεί, για να μπορέσει να πετύχει τον σκοπό του και τη θετική επιβράβευση.

Γιαυτό και τονίζουμε ότι η υπευθυνότητα και η απόδοση δικαίου πρέπει να μαθαίνεται νωρίςκαι οι γονείς οι ίδιοι να είναι σταθεροί στην εκπαίδευση αυτή. Αν δεν μάθει από μικρό τοπαιδί, μην περιμένετε ότι θα αλλάξει εύκολα όταν μεγαλώσει.

Η επιθετικότητα ακολουθεί αναπτυξιακά μία πορεία που αρχίζει από την σωματική

επιθετικότητα περίπου στο 2ο έτος της ζωής, περίπου στα 3 έτη αναπτύσσεται μαζί με την

ομιλία και η λεκτική επιθετικότητα και τέλος η πραγματική, η εχθρική επιθετικότητα με σκοπόνα πληγώσουν τον άλλο. Αυτό συμβαίνει μεταξύ 4ου και 6ου έτους ζωής. Τα κορίτσια εμφανίζουντην λεγόμενη επιθετικότητα σχέσεων, απομονώνοντας τα αλλα άτομα. Τα παιδιά στο σχολικόπεριβάλλον προσαρμόζουν την επιθετικότητά τους σε περιπτώσεις όπου πιστεύουν ότιμπορούν να κερδίσουν την μάχη και απαιτείται ορθή παρέμβαση από εκπαιδευτικούς καιγονείς για την επίλυση τέτοιας διαμάχης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κάποιες αψιμαχίες θαυπάρχουν ανάμεσα στα παιδιά, κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Δεν παύει το σχολείο να είναιμια μικρο-κοινωνία, προθάλαμος της ευρύτερης κοινωνίας που θα βιώσουν ως ενήλικες.

Κάθε μορφή επιθετικότητας δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα: Είναι κραυγή για βοήθεια.

ΠΟΤΕ  ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ;

 - Αν υπάρχει σωματική βλάβη σε οποιονδήποτε

- Αν υπάρχει αυτοκαταστροφική συμπεριφορά

- Αν επεκτείνεται σε διάφορα περιβάλλοντα, όπως σχολείο και σπίτι και παιδική χαρά.

- Αν είναι συχνή

- Αν υπάρχει σκόπιμη καταστροφή αντικειμένων ή εναντίον μικρών ζώων

- Αν παρατηρείται εγκόπριση σε παιδί που πριν έλεγχε τους σφιγκτήρες του.

- Αν δαγκώνει ακόμα και μετά την ηλικία των 2.5 – 3 ετών

ΤΙ  ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Λαμβάνουμε σοβαρά καταρχήν κάθε μορφή επιθετικότητας και ζητούμε την βοήθεια ειδικού.

Πολύ σημαντικό είναι να μην ανεχόμαστε να μας δέρνει εμάς τους ίδιους το παιδί μας. Δεν

υπάρχει καμία μορφή βίας που να είναι αποδεκτή. Αν το κάνει σε μας, ακόμα και σαν παιγνίδι,μπορεί να το κάνει και σε κάποιο παιδάκι. Επίσης σημαντικό είναι να παραμένουμε ουδέτεροιστις προκλήσεις του και μην μπαίνουμε κι εμείς στον φαύλο κύκλο της εκκίνησης της βίας.

Δεν πρέπει να υφίσταται σωματική τιμωρία το ίδιο το παιδί. Η βία φέρνει βία.

Χρειάζεται θετική επανατροφοδότηση του παιδιού, δηλαδή επιβράβευση της καλής

συμπεριφοράς.

Δεν πρέπει να παρακάμπτεται η Γονεϊκή Εξουσία από τρίτα άτομα όπως παππούδες, θείους

κλπ.

Μπορεί να χρειαστεί να αναζητηθεί επίσης οργανική αιτία, όπως πχ σε περιπτώσεις

υπερθυρεοειδισμού, παρουσίας βαρέων μετάλλων ή άλλων ουσιών αλλά και πιθανόν ψυχικήςνόσου.

Βάλτε το παιδί σας να ζωγραφίσει την τάξη του, την οικογένειά του, τους εφιάλτες του.

Μπορείτε ακόμα να κάνετε εκδραμάτηση των γεγονότων με ένα κουκλοθέατρο ή με αφήγησηενός σχετικού παραμυθιού. Τα παιδιά μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί πλήρως ότι πχ ο άλλοςπονάει όταν τον χτυπάνε και με τα παραμύθια, την εκδραμάτηση και την γραφική απεικόνιση,το παιδί αποκτά μία καλύτερη εικόνα του τί αποτελέσματα έχουν οι πράξεις του.